Nou Bert,BeTi-Bert schreef: ↑30-07-2019 07:28maar ik heb de ervaring dat wanneer je flink moet afzien bij een belevenis je deze dan wel het langste kunt herinneren!
****************************************************************************************************************************************************
Oja, Jo. Vertel eens.
Om een voorbeeld te noemen...ca. 35 jaar geleden stond ik met m'n BMW R100RS samen met een vriend voor het eerst voor de Stelvio, die aanblik was imponerend.
Het was juli en er was opeens zoveel sneeuw gevallen dat de pas gesloten was, teleurgesteld hebben we aan de voet van de pas in het dorpje Gomagoi een hotelovernachting genomen in de hoop dat de pas de volgende dag weer open zou zijn...maar helaas.
Tegen beter weten in zijn we toch omhoog gereden totdat we de gesloten slagboom met de opschrift: Chiuso tegen kwamen.
Mijn vriend sprak toen: verdomme...zijn we daar bijna 850 km. voor gereden dat we nu moeten omdraaien voor 'n beetje sneeuw?
Er was verder geen stervende ziel te bekennen en ook geen sneeuw, naast de slagboom was 'n halve meter plaats dus...de spiegels inklappen en erlangs.
Na ca, 5 km kwamen we dan toch sneeuw tegen en 'n km verder was de sneeuwhoogte op het wegdek ca. 'n halve meter toen begon het geploeter, omdraaien was geen optie want door de steile afdaling had je helemaal geen controle over de motor en het was ook moeilijk te zien waar de weg aan de zijkant ophield, wel dat het op 'n gegeven moment honderden meters loodrecht naar beneden ging.
De 2 meter lange sjaal van m'n vriend werd als een soort van aanloop strookje voor het achterwiel gelegd terwijl ik dan voorzichtig gas bleef geven hing m'n vriend als ballast over mijn koffers om het achterwiel zoveel mogelijk grip te geven, bij de ene poging resulteerde dit dat de BMW 100 m verder los gelaten kon worden (bleef gewoon rechtop staan in de sneeuw) om vervolgens dezelfde procedure bij de Moto Guzi van mijn vriend te herhalen. maar bij de andere poging gebeurde het ook dat alleen maar de sjaal langs je oren vloog en je net 'n meter verder was.
Over de laatste 3 km. hebben we op deze manier 5 uren geploeterd, boven aangekomen werden we door vele toeschouwers die ons bezig hadden gezien met luid applaus ontvangen.
We waren doodmoe en verbrand door de zon die we op dat moment helemaal niet gevoeld hadden maar...we hadden een gevoel van een soort overwinningsroes die ik daarvoor en ook daarna nooit meer gehad heb.
Ik heb de Stelvio inmiddels al 5 keer bezocht maar het gevoel van die eerste keer is nooit meer geëvenaard.
Dat bedoel ik!
Groetjes, Jo
